Eğitimin en temel meselesi, “amaç” meselesidir. Eğeryetiştirilmesi istenen insan tipi, yani ulaşılması gereken hedefler iyi belirlenmezse, bu rotası olmayan bir gemiyle yol almaya benzer. Diğer taraftan, amaçlar yerinde olsa bile, buna ulaştıracak vasıtalar (araç-gereçler) uygun değilse, yine hedefe ulaşmak mümkün değildir.
Eğitim sistemimiz açısından konuyu ele alacak olursak, bütün Milli Eğitim Şuraları’nda şu hazin ifade yer almaktadır:
Amaçlara bir türlü ulaşamıyoruz!
Acaba, neden?
Üzerinde kafa yorup da hiç düşünüyor muyuz?
Bir kere insanımızı, kültürümüzü, tarihimizi ve günümüzü tanımazsak, gelecekle ilgili sağlıklı plânlar yapamayız. Bunlar pek hesaba katılmadığı, ya da çarpıtılarak öğretildiği için, öğrenciler ilköğretimden üniversiteye kadar biramaçsızlık içersinde bocalayıp durmaktadır.
Bunun sonucunda ise, analitik düşünemeyen, meslek seçimini sağlıklı yapamayan ve yerinde sorular soramayan,icat ve keşfetmekten uzak ezberci ve taklitçi kafalaryetişmiştir. Bu da ister istemez aşağılık duygusuna itmektedir.
Eğer düşünen kafalar yetiştirilmek isteniyorsa, öncelikle gözlemci ve “Niçin böyle? Ne işe yarar? Gördüklerim hangi bütünün parçası?” diye soran bir nesil yetiştirilmesi gerekir.
Ayrıca her olay ve olgu, daima bir “sebep-sonuç ilişkisi” içinde ele alınmalı. Zaten bilimsel düşüncenin de, bilimin de temelini bu nokta oluşturur.
Bir de şu husus çok önemli:
Öğretim konusu yapılan her bir parçanın amacı üzerinde ayrı ayrı durulmalı. Hiçbir şey boşlukta bırakılmamalı. Zaten gerçek anlamda öğrenme bu şekilde mümkün olabilir. En sonunda da ulaşılacak nokta şudur:
Kâinat insan için, insan da Yaratıcı’ya kulluk etmesi için var edilmiştir. Yoksa hayat anlamsızlaşır. Bu da insanlarınkendisine yabancılaşması ve bir anlamda vahşileşmesidemektir.
Başta kendi insanımızı, bu durumdan mutlaka kurtarmak gerekir.
Analar, babalar, eğitimciler ve yetkililer!
Duyuyor musunuz?