Mahkeme denilince ilk akla gelen “adâlet” kavramıdır. Gerek bu makamın ve gerekse orada görev yapan heyetin asıl işi, hiçbir etki altında kalmadan davaları adil bir şekilde çözüme kavuşturmaktır.
Keşke herkes, ihtilaflı konuları hak hukuka razı olarak aralarında çözebilse de hiç mahkemelik olmasa. Bu hep arzu edilen bir durumdur.
Mahkemeler, bilindiği gibi, davaları bir şekilde karara bağlarlar. Ne var ki bunların her zaman doğru olduğu söylenemez. Deliller, şâhitler ve davanın ortaya konuluş biçimi, bu kararları yakından etkileyebilir. Bu sebepten her zaman haklı olan haklı çıkmayabilir.
Meselâ mahkemede dayısı olanlar, akla hayale gelmedik kararlar çıkartabilir. Bunun yaşanmış o kadar çok örnekleri var ki…
İşte bir tanesi…
Bir keresinde bir kadastro müdürünü ziyaret etmiştim. Son derece mesleğinin ehli birisiydi. Başta kendi bölgesinin arazi ve emlakinin yerlerini, sınırlarını, hukuki durumlarını ve tarla taksimi yüzünden çıkan ihtilafları gayet iyi biliyordu.
Derken, içeriye bir kadın girerek şöyle bir soru sordu:
–Babam mülkümüzün çoğunu erkek kardeşimize verdi.Ölünce biz bunda hak iddia edebilir miyiz?
Bu esnada ikinci bir kadın daha geldi… Meğerse kardeşlermiş. O da aynı şeyden şikâyetçi idi. Daha önce, müftülere de benzer sorular soranlara şahit olmuştum.
Kısaca, kısa zamanda pek çok soru soran oldu. Genelde hepsi de kardeşler arasında olan mülk taksimi ile ilgiliydi.
Bu arada, bir fırsatını bularak ben de bir soru yönelttim… Şöyle ki…
-Mesela bir vatandaş… Eskiden beri orman olan ve hala da bu vasfını devam ettiren bir yeri, nasıl olup da tarla (ve ya bahçe) olarak kendi üstüne yazdırabiliyor?
Müdür dertliydi… Bir dokun bin ah işit!
Meğerse o tiplerin her yerde çeşitli türden dayıları olurmuş. Şu ya da bu inançtan ve görüşten olmaları da pek fark etmezmiş. Bu yüzden tapu gibi tapu çıkartmada hiç zorlanmazlarmış. Gerekirse, mahkeme kararıyla da bu işleri yaptırırlarmış.
Eh, ne diyelim… Gerisini siz düşününüz!