Bir zamanlar, şöyle bir konu aniden ülke gündemine oturmuştu:
-Karşı cinsten on sekiz yaşını geçmiş öğrenciler aynı evde nikâhsız olarak kalabilir mi, kalamaz mı? Ve buna devlet müdahale etmeli mi, etmemeli mi?
Konuya demokrasi, hürriyet, gençlik, çağdaşlık vb. açılardan bakanlar, “herkes istediğini yapar, kimse karışamaz” noktasından itiraz etti.
Geleneksellik, muhafazakârlık ve dinî açıdan bakanlar “böyle bir şey kabul edilemez” dedi…
Buna mukabil bazı çevreler, “zinayı suç olmaktan çıkaranların bu konuda söyleyecek sözü olamaz” diye haykırdı.
Siyasî kesimler ise, daha çok, böyle bir tartışmanın kendilerine oy getirip getirmeyeceğinin hesabını yaptı.
Nitece itibariyle çok şey söylendi; pek çok şey yazılıp çizildi. Yalnız mesele, “ailenin önemi, toplumun çekirdeği oluşu, korunması ve insanlığın geleceği” noktasından hemen hemen hiç irdelenmedi.
Meselâ şu tip sorular ortaya atılabilirdi:
-Belirli kesimin erkekleri biraz zenginleşince ya da güç elde edince, evli olmalarına rağmen, dini nikâh adı altında, nasıl kendinden çok küçük kızlarla bir araya gelebiliyor? Bunların aileleri perişan ettiği neden görülmüyor? Bunları gören gençlerin bir kısmı, “biz de dini nikâh yaptık” deseler, kim ne diyebilecek?
-Babalarının emekli maaşından pay almak için mahkeme kararıyla boşanan bazı hanımların “dini nikâh perdesi” altında yine eski kocalarıyla hayat sürdürmeleri nasıl izah edecek?
Öyle görünüyor ki zihinlerin iyi eğitilemediği toplumlarda, hangi taraf olursa olsun, boşa kürek çekiyor. Ve her kesim, gayri ahlâkî bir düşünce ve davranışı savunmak için, kendi inançlarından ve ideolojilerinden rahatlıkla delil bulabiliyor.
Bu da toplumun çivisinin kaydığını gösterir. Ve böyle bir toplumun muhafazakâr olanının da olmayanının da kafa yapıları, temelde, birbirinden pek farklı değildir. Sadece bilgisizliklerini ve egoistliklerini farklı yansıtırlar. Hepsi bu kadar.
Öyle görünüyor ki, daha epeyce fırın ekmek yemek gerekecek.