Bir keresinde, seçimi kaybeden bir belediye başkanı ile sohbet ediyorduk. Çok dertliydi… Bu millet, kendisi gibi çalışkan ve dürüst birisini neden takdir edememişti?.. Bir türlü aklı almıyordu.
Sonra, yana yakıla şu sözü tekrarlamaya başladı:
Şu kafaya bak!.. Akıl yok ki bende… Hele, iyilik yapmaya hiç gelmiyor bu insanlara… Ama günlerini görecekler… Bir gün, Hanya’yı Konya’yı anlayacaklar!.. Ama, iş işten geçtikten sonra…
Ne yaptım ben?
Ambarı doldurdum; içine de fareyi koydum!..
İşte bu kadar!..
Kafası biraz yerine geldikten sonra, sordum…
Ne ambarı, ne faresi?
Bir dokun, bin ah işit… Gözleri dolu dolu oldu. Ve başladı tekrar anlatmaya…
Meğerse, bir sonraki dönemde daha rahat edeyim diye, harcamaları kıstıkça kısmış!.. Dolayısıyla, yapması gereken hizmetlerin hiçbirini, imkânları olduğu halde, gereği gibi yapmamış. Halk câhilmiş, onun bu derece tutumlu ve fedakâr olduğunu bir türlü takdir edememiş!.. Hatta buna kızıp ufak tefek birisini, başkan bile yapmış!.. İşin en acısı da buymuş!.. Dayanılacak gibi değilmiş…
Geçmişe üzülmenin bir faydası olmayacağını, dilimin döndüğü kadar anlatmaya çalıştım… O kadar kızgındı ki, ağzının söylediğini kulağı duymuyordu…
Artık teselli de kâr etmez olmuştu. Kaybetmiş olmanın bütün sıkıntıları üzerindeydi… Öyle bir depresyona girmişti ki, sanki dünya üstüne yıkılmış da altında bu kalmıştı!..
En büyük sıkıntısı da, halkın seçtiği bu başkanın yanına nasıl varacaktı? Daha dün, dairesine sıkıla mıkıla gelen kişiye, şimdi, nasıl “başkanım” diyecekti? Olacak şey değildi…
Baktım, kimseyi falan dinlediği yok… Basit bir seçim ve görev değişikliğini, bir türlü hazmedemiyordu!.. Aman Allahım!.. Bu nasıl bir makam ve mevki hastalığı idi!.. Kendini nasıl da kaptırmıştı… Duyan da kıyâmet kapıya dayandı sanırdı!..
Kalkmaya karar verdim. Kapıdan dışarıya adamımı atar atmaz, yine başladı, kendi kendine mırıldanmaya…. Ben de tespih çekiyor sandım. Meğerse, yine o sözü söylermiş….
Ambarı doldurdum; içine de fareyi koydum!..