Çok çok önemli bir toplantıda, ilim adamı olarak bilinen bir kişi, tansiyonu yüksek bir konuşma yapar. Yer yer, sağdan soldan ve dört koldan gelen iç ve dış tehlikelere dikkat çeker. Her zaman yaptığı gibi, en sonunda işi, yine din ve diyânete getirir…
Öyle kaptırır ki kendisini, konuşmasının bir yerinde, inanmadığını,öldükten sonra, isterlerse kendisini çöpe bile atabileceklerinisöyler…
Bu sözler salonda “soğuk duş etkisi” yapar. Bir anda herkes neye uğradığını şaşırır… Hani, düğün değil, bayram değil…
Derken, dinleyenler arasında bulunan başka bir ilim adamı, yerinden fırlar… Doğru konuşan hatibin yanına… Bir kâğıt uzatarak şöyle der:
Aha şuraya vasiyetini yaz!.. Benden ileri ölürsen, vallahi de billahi de seni çöpe kendi ellerimle atacağım!…
Bu sefer salon, daha da heyecana boğulur… Konuşmacı ne diyeceğini şaşırır… Bir iki nefes alır, yutkunur… Herkes bir bekleme içersine girer, ne diyecek diye…
En sonunda, öndekilerin duyacağı bir ses tonuyla şu sözler dökülür ağzından:
Yazarım yazmasını da, bizim çocuklar razı olmaz ki!.